Οι συγχωνεύσεις είναι αντιπαιδαγωγικές!

Μοναδικό κίνητρο της κυβέρνησης οι επιταγές της τρόικας για «εξοικονόμηση»

Την έπιασε την κυβέρνηση ο καημός να συγχωνεύσει τα σχολεία για «παιδαγωγικούς» λόγους – υποτίθεται.

• Πόσο «παιδαγωγικό» όμως είναι να ξυπνάνε οι μαθητές χωριών της υπαίθρου άγρια χαράματα για να ταξιδεύουν με τις ώρες πάνω σε βουνά και λαγκάδια για να φτάσουν εκεί που η κυβέρνηση κρίνει ότι θα διατηρηθεί σχολείο – «πολυδύναμο» κέντρο, υποτίθεται;
• Πόσο «παιδαγωγικό» είναι το σχολείο «πολυδύναμο» κέντρο να μη διαθέτει στοιχειώδεις κτιριακές υποδομές και να καλούνται συχνά τα παιδιά να κάνουν μάθημα σε πρόχειρες προκάτ αίθουσες αγνώστου ποιότητας, υγιεινής και ασφάλειας;
• Από πότε έγινε «παιδαγωγικό» να στοιβάζονται οι μαθητές σε πολυμελή τμήματα; Γιατί ως τώρα άλλα έλεγαν οι παιδαγωγοί για εργασία σε μικρές ομάδες, για τον περισσότερο χρόνο που έχει να διαθέσει σε κάθε μαθητή ο εκπαιδευτικός σε ένα ολιγομελές τμήμα, γιατί άλλα υποστηρίζει ακόμη κι η πραγματικότητα των φροντιστηρίων που διαφημίζουν τα «ολιγομελή» τμήματά τους. Αυτό δηλαδή που ο ιδιωτικός τομέας διαφημίζει ως πλεονέκτημα (τα ολιγομελή τμήματα), στο δημόσιο σχολείο θεωρείται μειονέκτημα, προφανώς επειδή έτσι βολεύει την παραπαιδεία και τα ιδιωτικά σχολεία που επιδιώκουν να ανταγωνιστούν το δημόσιο σχολείο!
• Από πότε έγινε «παιδαγωγική» προσέγγιση να αντικαθιστάς τα κονδύλια που ξοδεύεις για το σχολείο και το δάσκαλο στον τόπο κατοικίας (χωριό) με κονδύλια που δίνεις στο ΚΤΕΛ και τον ταξιτζή ή ιδιώτη που μεταφέρουν τους μαθητές στο «πολυδύναμο» κέντρο;
• Πόσο «παιδαγωγικό» είναι να μην υπάρχει καμιά αντισταθμιστική αγωγή για τους αδύνατους μαθητές (τάξεις υποδοχής για τους παλιννοστούντες, φροντιστηριακά τμήματα, τμήματα ένταξης για τους μαθητές με ειδικές ανάγκες) στα υποτιθέμενα «πολυδύναμα» σχολικά κέντρα;

Εάν η κυβέρνηση είχε πράγματι «παιδαγωγικά» κίνητρα στην πολιτική της, τότε θα έπρεπε να βάλει ανώτατο όριο μαθητών σε ένα τμήμα τους 20 για τα δημοτικά και τους 15 για τα νηπιαγωγεία. Θα έπρεπε να στηρίζει τους αδύναμους μαθητές με αντισταθμιστική αγωγή, θα έπρεπε να στηρίζει τα σχολεία της υπαίθρου αντί να τα κλείνει, για να στηρίξει τον πληθυσμό της υπαίθρου, ώστε να μην καταντήσει άνεργος μετανάστης στην πόλη, φτηνό εργατικό δυναμικό στα χέρια του κάθε αετονύχη επιχειρηματία. Θα έπρεπε να εφαρμόζει πρωτοπόρα προγράμματα με τη χρήση των νέων τεχνολογικών πρώτα στα μονοθέσια και τα μακρινά σχολεία, συνδέοντάς τα με τον κόσμο. Θα έπρεπε να χρηματοδοτεί τις εκπαιδευτικές επισκέψεις των σχολείων, αντί να μειώνει τα κονδύλια για τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων. Θα έπρεπε να χρηματοδοτεί δράσεις και προγράμματα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, Αγωγής Υγείας και Πολιτιστικών, αντί να κλείνει Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης ή να τα κρατά συμβολικά ανοιχτά με ένα (1) εκπαιδευτικό έναντι επτά (7) που είχαν πέρσι (ΚΠΕ Βάμου). Θα έπρεπε να αυξάνει τους διορισμούς εκπαιδευτικών αντί να τους μειώνει. Θα έπρεπε να αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες για την Παιδεία στο 15% του προϋπολογισμού, αντί να τις μειώνει στο 2,75% του ΑΕΠ φέτος.

Τέρμα τα παραμύθια λοιπόν! Κανένα «παιδαγωγικό» κίνητρο δεν έχει η κυβέρνηση για τις συγχωνεύσεις των σχολείων. Μόνο οι επιταγές της τρόικας ενδιαφέρουν την κυβέρνηση, οι δεσμεύσεις της για διορισμό ενός εκπαιδευτικού στη θέση 5 που φεύγουν. Φέτος συνταξιοδοτήθηκαν 11.500 εκπαιδευτικοί (λόγω και της αντιασφαλιστικής λαίλαπας) και στη θέση τους διορίστηκαν 2.850. Όμως η μείωση των δαπανών για την Παιδεία, η διάλυση της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας δεν είναι επένδυση για έξοδο για την κρίση, είναι η πολιτική που βαθαίνει την κρίση, είναι η πολιτική που δε δίνει καμία ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο ούτε στους μαθητές μας, ούτε στους εκπαιδευτικούς, ούτε στον ελληνικό λαό.

Γι’ αυτό λέμε όχι στις συγχωνεύσεις

· γιατί λέμε ναι στην αύξηση των δαπανών για τη Δημόσια Δωρεάν Παιδεία,

· γιατί λέμε ναι στη στήριξη του πληθυσμού της υπαίθρου,

· γιατί λέμε λεφτά για δασκάλους και σχολεία κι όχι επιπλέον λεφτά στα ΚΤΕΛ,

· γιατί η έξοδος από την κρίση απαιτεί επένδυση στη Δημόσια Δωρεάν Παιδεία!

Απέναντι σε μια κυβέρνηση που κλείνει σχολεία, μειώνει τους διορισμούς εκπαιδευτικών, κόβει μισθούς και συντάξεις κι ετοιμάζεται για νέες περικοπές με το νέο μισθολόγιο και για περικοπή των επικουρικών συντάξεων και νέα αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67, ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος του αγώνα, συμμετέχοντας στη 48ωρη απεργία της ΔΟΕ, στις 22 και 23 Φλεβάρη.