Διακήρυξη ΕΑΚ για τις εκλογές Συλλόγου και Αντιπροσώπων ΔΟΕ

ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ
ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΕΙ ΚΑΙ Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ
Όλα τα μέτρα της κυβέρνησης, της τρόικας, του ΔΝΤ και της ΕΕ τελικά μας οδήγησαν στη κατάρρευση. Όμως όλοι αυτοί, την ώρα που στα παρασκήνια ετοιμάζουν τις «ελεγχόμενες χρεοκοπίες», (αναδιαρθρώσεις, επιμηκύνσεις, κουρέματα κλπ) συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο, βάζουν στόχο να μαζέψουν με νέα μέτρα 4 δις ευρώ (τουλάχιστον) για το 2011, άλλα 26 δις μέχρι το 2015 και 50 δις από τις ιδιωτικοποιήσεις.
ΚΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΖΗΤΑΝΕ ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΘΥΣΙΕΣ!
Ο μόνος δρόμος που έχουν να μας προτείνουν είναι η ακόμη μεγαλύτερη λιτότητα, η πλήρης διάλυση των υπηρεσιών πρόνοιας, της Υγείας , της Παιδείας, την ίδια στιγμή που δίνουν νέα πακέτα στήριξης στους τραπεζίτες και στηρίζουν προκλητικά έξοδα για πολέμους στη Λιβύη το Αφγανιστάν και αλλού. Αγκαλιά με τους τραπεζίτες, την ΕΕ και το ΔΝΤ ετοιμάζονται να μας φορτώσουν την χρεοκοπία τους.
Απέναντι στα σχέδια τους για νέα μνημόνια και για ξεπούλημα των δημόσιων υπηρεσιών και του φυσικού πλούτου της χώρας, για παράταση δηλαδή της χρεοκοπίας των εργαζόμενων για δεκαετίες, χρειάζεται να προβάλουμε στάση πληρωμών και διαγραφή του δημόσιου χρέους, κρατικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο, έξοδο από το ευρώ, απαγόρευση των απολύσεων, προσλήψεις και συλλογικές συμβάσεις με αυξήσεις. Λεφτά για τις κοινωνικές ανάγκες, την Παιδεία και την Υγεία και όχι για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και την αστυνομία.
Η στάση πληρωμών του χρέους, θα εξασφάλιζε για τον προϋπολογισμό 1 δις ευρώ κάθε βδομάδα, ένα μικρό κομμάτι από αυτό τον πλούτο αν πήγαινε στην Παιδεία θα μπορούσαν να γίνουν νέα σχολεία και όχι να κλείνουν, να προσληφθούν μόνιμοι εκπαιδευτικοί και όχι να καταργούνται οργανικές θέσεις, να έχουμε αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, περίθαλψη και δωρεάν υγεία, με νοσοκομεία, με υγειονομικούς και υλικά που χρειάζονται. Αντίθετα οι «ρεαληστές» της κυβέρνησης και τα παπαγαλάκια της όλα αυτά τα δισεκατομμύρια θέλουν να τα δώσουν στις αγορές, στους τοκογλύφους πιστωτές.
Ο μόνος τρόπος για να κερδίσουμε απέναντι στη χρεοκοπημένη πολιτική τους είναι οι ανυποχώρητοι αγώνες διαρκείας (απεργίες, καταλήψεις, μαζική ανυπακοή κλπ).. Είναι ώρα και οι εκπαιδευτικοί να περάσουμε στην αντεπίθεση. Οι κινητοποιήσεις μας δεν μπορούν να συνεχίσουν να έχουν τη μορφή της διαμαρτυρίας απέναντι στα κυβερνητικά μέτρα. Σήμερα δίπλα στις κινήσεις για την συνεργασία και το συντονισμό με τους εργαζόμενους, γονείς και μαθητές, που ξεσηκώνονται ήδη στο πλευρό μας, είναι ώρα να ξεδιπλώσουμε μια μεγάλη και δυνατή απεργία που μπορεί να ταρακουνήσει συθέμελα την κυβερνητική πολιτική.
Στο ξεδίπλωμα αυτών των διεκδικήσεων χρειάζεται να υπερβούμε τα εμπόδια που βάζει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αλλά και η πλειοψηφία του ΔΣ της ΔΟΕ. Είναι τεράστιες οι ευθύνες τους σ’ αυτή την περίοδο και δεν ανταποκρίνονται στην αναγκαιότητα του αγώνα. Ταυτόχρονα να αποφασίσουμε τον συντονισμό από τα κάτω των συλλόγων δασκάλων και των ΕΛΜΕ και των άλλων σωματείων εργαζομένων, που μπορεί και πρέπει να οργανώσει την απεργία και την συνέχειά της. Αυτή η πρωτοβουλία και όσο θα απλώνεται μπορεί να βάλει πραγματική πίεση και στις ηγεσίες ΟΛΜΕ, ΔΟΕ να στηρίξουν απόφαση για κλιμάκωση της απεργίας και όχι να παρακολουθούν απλά το ημερολόγιο της κατεδάφισης του δημόσιου σχολείου και των κατακτήσεων μας.
Όχι στο πετσόκομμα των αποδοχών μας
Ενιαίο μισθολόγιο-σφαγείο στο Δημόσιο ετοιμάζεται να φέρει τον Ιούνιο η κυβέρνηση. Σύμφωνα με τις δεσμεύσεις της στο επικαιροποιημένο μνημόνιο.
Στόχος του ενιαίου μισθολογίου είναι «να έχουμε ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά μισθολογικής δαπάνης στην ΕΕ». Τα φιλοκυβερνητικά «παπαγαλάκια» των ΜΜΕ διαρρέουν ότι οι χαμηλόμισθοι θα έχουν αυξήσεις και θα πληγούν μόνο τα «ρετιρέ» ενώ κοντά σε αυτούς οι θλιβεροί πράσινοι και μπλε συνδικαλιστές που καλλιεργώντας το συντεχνιασμό και σπέρνοντας την αδράνεια, καθησυχάζουν τους συναδέλφους με πληροφορίες ότι «εμάς δεν μας πιάνει».
Η πραγματικότητα όμως λέει άλλα: Το βασικό δεδομένο είναι η μείωση της συνολικής μισθολογικής δαπάνης στο δημόσιο. Οι δαπάνες για μισθούς του δημοσίου έπεσαν από 21,4 δις το 2009 σε 19,1 δις το 2010 και η προοπτική είναι να πάνε στα 16,5 δις το 2013, ενώ οι δαπάνες για μισθούς της Γενικής Κυβέρνησης όπου υπάγεται και το Υπουργείο Παιδείας θα πέσουν από 19% του ΑΕΠ σε 16,6%.
Αυτό θα γίνει με τη μείωση των υπαλλήλων μέσω της μείωσης των θέσεων εργασίας και με το πετσόκομμα των επιδομάτων. Από το 40% του μισθού που αποτελούν σήμερα κατά μέσο όρο, θα πέσουν στο 20%. Ένα μέρος τους θα εξαφανιστεί, ένα θα περάσει στο μισθό, ενώ σύμφωνα με δηλώσεις κυβερνητικών και τροϊκανών μέρος των επιδομάτων θα συνδεθεί με την αποδοτικότητα - παραγωγικότητα του υπαλλήλου μετά από αξιολόγηση ! Ταυτόχρονα προωθείται η κατάργηση της αυτόματης ωρίμανσης του μισθού ανά διετία και η σύνδεση και της μισθολογικής ανέλιξης με την αξιολόγηση. Τέλος, απ’ ό,τι φαίνεται, παρελθόν θα αποτελέσουν και τα υπολείμματα των 13ου και 14ου μισθού.
Όλοι μαζί ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ - Ντόρα δεν χάνουν ευκαιρία να κατακεραυνώνουν τους πολλούς, καλοπληρωμένους και αντιπαραγωγικούς δημοσίους υπαλλήλους που «πληρώνει» ο λαός. Όμως τα επίσημα στοιχεία λένε άλλα: Η απογραφή μέτρησε 740.000 δημοσίους υπαλλήλους μαζί με ένστολους, παπάδες και έκτακτους που ήδη έχουν απολυθεί. Η δαπάνη για τους μισθούς είναι γύρω στο 11% του ΑΕΠ , λίγο κάτω από το μέσο όρο του ΟΟΣΑ. Όσον αφορά τα περίφημα «ρετιρέ» πάλι τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά. Το 50% των δημοσίων υπαλλήλων αμείβεται με λιγότερα από 1639 ευρώ μικτά το μήνα, ενώ μόνο το 10% παίρνει πάνω από 2418 μικτά. Οι διαφορές στους μισθούς οφείλονται κυρίως στα χρόνια υπηρεσίας και όχι στη διαφορετικότητα μεταξύ των επιμέρους κλάδων. Η μεγάλη μάζα των δημοσίων υπαλλήλων παίρνει καθαρό μισθό γύρω από τα 1100-1200 ευρώ, με εξαιρέσεις τα διευθυντικά στελέχη και κάποιους εκλεκτούς της κρατικής γραφειοκρατίας που πολύ πιθανό να διασφαλίσουν πάλι ειδικά μισθολόγια και επιδόματα. Η εξάλειψη των διαφορών που λένε ότι θα φέρει το ενιαίο μισθολόγιο δεν είναι τίποτα άλλο παρά το πρόσχημα για την παραπέρα συμπίεση των μισθών μας στα όρια της φτώχειας.
Δύσκολο φαίνεται οι εκπαιδευτικοί να εξαιρεθούμε, αν δούμε ότι αποτελούμε το 52% των μισθοδοτούμενων από την κεντρική κυβέρνηση και πάνω από το 30% των δημοσίων υπαλλήλων γενικά, ενώ το επίδομα εξωδιδακτικής απασχόλησης που για εμάς είναι συμπλήρωμα – ανάσα για το μισθό μας, στοχοποιείται σαν το 2ο πιο δαπανηρό για το κράτος με 718 εκ. ευρώ το χρόνο.
Σ’ αυτά έρχεται να προστεθεί και η τραγική κατάσταση στο ΤΠΔΥ και τον ΟΠΑΔ που λόγω απλήρωτων χρεών φτάνουμε να διακόπτεται η πίστωση στη χορήγηση των φαρμάκων, να πληρώνουμε από την τσέπη μας και να στηνόμαστε με τις ώρες στις ουρές της ντροπής, μιας και ο ΟΠΑΔ δεν έχει το στοιχειώδες προσωπικό για να λειτουργήσει. Ταυτόχρονα εκατοντάδες εξετάσεις κόπηκαν από τις λίστες του ΟΠΑΔ επιβαρύνοντας και άλλο τον κουτσουρεμένο μισθό μας.
Το «νέο» σχολείο είναι απελπιστικά παλιό…
Το πολυδιαφημιζόμενο «νέο» σχολείο του Υπουργείου και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ έρχεται κατευθείαν από το 19ο αιώνα στον οποίο επιχειρούν να επιστρέψει η Δημόσια Δωρεάν Παιδεία στη χώρα μας:
-Στην εποχή που τα σχολεία τα έχτιζαν ιδιώτες (ΣΔΙΤ) ή δωρητές και το δημόσιο σχολείο ήταν ανύπαρκτο ή δυσεύρετο. Το σχολείο του πλούσιου «δωρητή» - χορηγού επιστρέφει στις μέρες μας με την ονομασία σχολικής αίθουσας π.χ. σε Γυμνάσιο στο Κιλκίς προς τιμήν δωρητή (Μποδοσάκη)!.
-Στις μέρες που οι μαθητές στοιβάζονταν σε πληθωρικά τμήματα και περπατούσαν ώρες για να πάνε στο σχολείο (όσα πήγαιναν!). Εκεί δεν μας οδηγούν οι συγχωνεύσεις σχολείων που οδήγησαν σε απώλεια τουλάχιστον 1.240 οργανικών θέσεων δασκάλων και 192 νηπιαγωγών;
-Στην εποχή του αυταρχικού σχολείου με το διευθυντή – δερβέναγα και το σχολικό σύμβουλο που ξαναντύνεται επιθεωρητής όπως παλιά τρομοκρατώντας τους εκπαιδευτικούς κι εκβιάζοντάς τους με την αξιολόγηση που οδηγεί σε μείωση ή αύξηση μισθού. Ο Σύλλογος Διδασκόντων αντί για αποφασιστικό όργανο για όλα τα ζητήματα όπως εμείς προτείνουμε, η κυβέρνηση τον μετατρέπει σε απλό σύμβουλο του διευθυντή που αποφασίζει.
-Στις μέρες που κράτος και κυβερνών κόμμα ταυτίζονταν απόλυτα, με διορισμένα από την εκάστοτε κυβέρνηση στελέχη του κόμματός της να επιλέγουν τους υπεύθυνους για χιλιάδες θέσεις σε ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό, από το διευθυντή του σχολείου μέχρι τους διευθυντές εκπαίδευσης και όλων των υπηρεσιών.
-Στην εποχή που τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών στην άδεια, στην επιμόρφωση, μετεκπαίδευση, μετάθεση ή απόσπαση κλπ δεν υπήρχαν κατοχυρωμένα με νόμο κι ήταν απλά στη διακριτική ευχέρεια του εκάστοτε κομματικού προϊστάμενου ή υπουργού να τα «παραχωρεί» ως «χάρη» στους πειθήνιους και στα «δικά μας παιδιά» μόνο.
Κι αν όλα αυτά δεν μας θυμίζουν το παλιό αυταρχικό σχολείο αλήστου μνήμης εποχών, ας αναρωτηθούμε τι είδους Παιδεία προαναγγέλλουν οι συγχωνεύσεις 1.933 σχολείων, η κατάργηση της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης για τους αδύναμους μαθητές, η μείωση κατά 60% της χρηματοδότησης για τις λειτουργικές ανάγκες των σχολείων, η κατάργηση της μετεκπαίδευσης των δασκάλων και νηπιαγωγών, η μείωση κατά 50% των διορισμών τόσο των μόνιμων όσο και των αναπληρωτών εκπαιδευτικών, ο διορισμός αναπληρωτών μέσω ΕΣΠΑ που πληρώνονται κάθε 2-3 μήνες και μόνο μετά από κινητοποιήσεις και επίσχεση εργασίας, η κατάργηση εξεταστικών κέντρων σε όλη τη χώρα και το υποχρεωτικό ταξίδι στην Αθήνα για να δώσουν πανελλαδικές για χιλιάδες μαθητές (ανάμεσά τους και ΑΜΕΑ), η καθιέρωση της υποχρεωτικής τριετούς παραμονής για τους νεοδιόριστους στην περιοχή του πρώτου τους διορισμού (και διετούς για τους παλιούς στην οργανική τους), το ρεκόρ δεκαετίας και βάλε για τις λιγότερες μεταθέσεις, η κατάργηση αθλητικών σχολείων, σχολείων δεύτερης ευκαιρίας, η υποστελέχωση των Κέντρων Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης κ.ο.κ.
Ένα σχολείο για λίγους, ένα σχολείο για προνομιούχους, γι’ αυτούς που έχουν, με τους φτωχούς και τους αγρότες παρατημένους στη μοίρα τους και τους εκπαιδευτικούς υποταγμένους να περιμένουν την κρίση του «μέντορα» και του αξιολογητή για το αν θα πάρουν τον πετσοκομμένο μισθό τους. Κάποιοι έχουν αποφασίσει ότι η Ελλάδα έχει πολλούς μορφωμένους και πτυχιούχους πολίτες, ενώ η Ευρώπη των τραπεζών και των πολυεθνικών χρειάζεται εργαζόμενους με μισθούς και δικαιώματα Κίνας, γι’ αυτό επιχειρούν να διαλύσουν τη δημόσια Δωρεάν Παιδεία.
Τι Παιδεία θέλουμε
-Μόρφωση για όλα τα παιδιά, μόρφωση για την απελευθέρωση και όχι για την αναπαραγωγή του συστήματος και για τον κοινωνικό έλεγχο!
-15% για την Παιδεία για να λυθεί τα κτιριακό, για να έχει κάθε σχολείο βιβλιοθήκη, εστιατόριο, χώρο ξεκούρασης για τα παιδιά, γυμναστήριο, μόνιμους εκπαιδευτικούς στο ολοήμερο!
-Διασφάλιση της αξιοπρέπειας του εκπαιδευτικού με αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες εργασίας, με μικρό αριθμό μαθητών (έως 15) σε κάθε τμήμα.
-Δημοκρατία στο σχολείο, κυρίαρχος ο ρόλος του συλλόγου διδασκόντων στη ζωή του σχολείου.
-Δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή με όλα τα νήπια και τα προνήπια στο σχολείο, σε κατάλληλους χώρους που θα πληρούν τις απαιτούμενες παιδαγωγικές προδιαγραφές।
-Διασφάλιση του ωραρίου των νηπιαγωγών το οποίο αυξάνει κατά βούληση η κυβέρνηση।
-Υπεράσπιση των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών μας δικαιωμάτων!
-Για μας ο συνδικαλισμός δεν είναι εφαλτήριο ανέλιξης σε θέσεις εξουσίας στη Διοίκηση της εκπαίδευσης।
Ο δικός μας συνδικαλισμός είναι απαραίτητος για να υπερασπίζεται τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών και του σχολείου μέσα από διαδικασίες βάσης, επιτροπές κατά ειδικότητα, κινητοποιήσεις και συμμετοχή σε ευρύτερα μέτωπα και κοινωνικά κινήματα.
Τι είναι η ΕΑΚ
Η Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση (ΕΑΚ) είναι μια ανεξάρτητη, αυτόνομη συνδικαλιστική κίνηση στο χώρο του Συλλόγου Δασκάλων & Νηπιαγωγών Ν. Χανίων. Δεν είναι παρακλάδι ή κλαδική κανενός κόμματος ή οργάνωσης, αποτελεί συσπείρωση της βάσης, ανθρώπων που μπορεί να ψηφίζουν διάφορα κόμματα στις βουλευτικές εκλογές, ανθρώπων που ιδεολογικά κινούνται στους χώρους της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς και της Οικολογίας, αλλά και ανθρώπων που πιστεύουν ότι ο συνδικαλισμός πρέπει να είναι αυτόνομος κι όχι κομματικά κατευθυνόμενος, ότι η δύναμη είναι στη βάση, στις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, στις συνελεύσεις. Σαν μια τέτοια συσπείρωση ανθρώπων η ΕΑΚ, που δεν προέκυψε από καμμία συμφωνία κορυφής κομματικών εκπροσώπων ή Νομαρχιακών Επιτροπών κομμάτων, έχει πετύχει αρκετά πράγματα:
-Έχει καταφέρει να έχει 3 έδρες στο 9μελές Δ.Σ. του Συλλόγου, σπάζοντας την παντοκρατορία της ΠΑΣΚ στο Σύλλογο..
-Από το 1998 έχει εκλέξει τον έναν από τους δύο αιρετούς στο ΠΥΣΠΕ Χανίων και για δεύτερη διετία τον ένα αιρετό στο ΑΠΥΣΠΕ Κρήτης με τη συνεργασία των Ανεξάρτητων Αγωνιστικών Κινήσεων Κρήτης,, σπάζοντας τον μηχανισμό εξυπηρετήσεων, ασυδοσίας και ρουσφετιών στον οποίο μέχρι τότε επιδίδονταν με αγαστή σύμπνοια ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ.
-Το 2000, με μαζική κινητοποίηση και συντονισμό μαζί με τους Συλλόγους Γονέων αποτρέψαμε τις συμπτύξεις και τους υποβιβασμούς σχολείων ακόμη και μέσα στην πόλη.
-Πετύχαμε την εγγραφή των ωρομισθίων συναδέλφων στη ΔΟΕ, εκλέγοντας με το ψηφοδέλτιο της ΕΑΚ μία από τις δύο πρώτες ωρομίσθιες συναδέλφους πανελλαδικά που συμμετείχαν για πρώτη φορά σε Τακτική Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ (Ιούνιος 2005), παρά την αντίδραση ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ. Αλλά και παλιότερα (1995) ήταν η ΕΑΚ Χανίων που εξέλεξε τον πρώτο αναπληρωτή που συμμετείχε στη Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ παρά τις αντιδράσεις της ΠΑΣΚ.
Ψήφο στην ΕΑΚ
Εμείς αυτές τις μάχες τις δίνουμε όποια κυβέρνηση και να είναι στην εξουσία.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ ο κλάδος έχει ανάγκη μια πολιτική μαχητική που να οργανώνει την αντίστασή μας σε επίπεδο σχολείου και ταυτόχρονα να οργανώνει πλατιές συμμαχίες με άλλα κομμάτια εργαζομένων για να ανατραπεί η πολιτική της λιτότητας, , της εξάρτησης και της υποτέλειας σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και της διεθνούς εξάπλωσης της φτώχειας, των απολύσεων, των ελαστικών σχέσεων εργασίας, των ιδιωτικοποιήσεων, της καταστολής, του ρατσισμού και των πολέμων.
Δεν θα ψηφίσουμε ΠΑΣΚ υποστηρίζοντας την κυβέρνηση του μνημονίου και της τρόικας, του ξεπουλήματος της χώρας και του πετσοκόμματος των μισθών και των δώρων μας;.
· Προσπάθησαν να μας διαχωρίσουν συντεχνιακά από τους υπόλοιπους εργαζόμενους όταν ψηφίζονταν το ασφαλιστικό .
· Είπαν ναι στα 800 σχολεία της παιδικής υπερεργασίας και των ατομικών συμβάσεων εργασίας
· Είπαν ναι στα κλεισίματα και τις συγχωνεύσεις των σχολείων
Δεν θα ψηφίσουμε ΔΑΚΕ, τον άλλο εταίρο του δικομματισμού και συνυπεύθυνο για τη μόνιμη λιτότητα σε βάρος των εργαζομένων και για τη μόνιμη επιχορήγηση τραπεζών και μεγάλου κεφαλαίου με κρατικά κονδύλια. ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ ενδιαφέρονται πρωτίστως για το μοίρασμα των λαφύρων της εξουσίας, των θέσεων των στελεχών της εκπαίδευσης, και φροντίζουν να «βολεύουν» τα «δικά τους παιδιά» ακόμη κι εν μέσω κρίσης και μνημονίου (όπως πχ την πρώην αντιπρόεδρο της ΔΟΕ με την ΠΑΣΚ Σχοιναράκη, που διετέλεσε νομάρχης στο Ηράκλειο και πρόσφατα τοποθετήθηκε σύμβουλος του πρωθυπουργού – να τον συμβουλεύει τι;) Πρώην συνδικαλιστές της ΠΑΣΚ στελεχώνουν σήμερα τη Διοίκηση που προωθεί τις συγχωνεύσεις και το κλείσιμο σχολείων.
Δεν θα ψηφίσουμε ΕΣΑΚ για να συνεχίσει το διασπαστικό της ρόλο και τα χωριστά συλλαλητήρια και μάλιστα σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο που απαιτεί συσπείρωση και μέτωπα στα συνδικάτα. Η δύναμη των εργαζομένων δεν βρίσκεται στην ατομική ψήφο που ρίχνει ο καθένας στις εκλογές, αλλά στην συλλογική ενωτική τους δράση μέσα από τα όργανα που έχουν φτιάξει οι ίδιοι ως τάξη. Αν η ηγεσία μας, μας ξεπουλάει την αλλάζουμε, δεν διαλύουμε τη συλλογική μας δύναμη.
Εμείς λέμε ψήφο στον ακηδεμόνευτο συνδικαλισμό, στη δημοκρατία των Γενικών Συνελεύσεων, ενάντια σε όλους αυτούς που θέλουν να αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς, για έναν εκπαιδευτικό που δεν υποτάσσεται στο ρουσφέτι και τους εκβιασμούς, για έναν εκπαιδευτικό που αγωνίζεται να αλλάξει το σχολείο, τον κόσμο, τη ζωή του.
Ψήφο στην Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση (ΕΑΚ)!

Σφαγή στις μεταθέσεις!

Ανακοινώθηκαν την Παρασκευή 29-4-2011 οι μεταθέσεις εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Αίτηση μετάθεσης είχαν καταθέσει 10.005 συνάδελφοι και πήραν 1.736, δηλαδή ικανοποιήθηκε μόλις το 17,35% των αιτήσεων! Πρόκειται για άλλο ένα ρεκόρ για το οποίο έχει να περηφανεύεται η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της, αυτό του ναδίρ των μεταθέσεων. Χαρακτηριστικό είναι ότι στα Χανιά δεν έρχεται με μετάθεση ούτε ένας (1) δάσκαλος (!), ενώ έφυγαν με μετάθεση μόλις 14 δάσκαλοι, 6 νηπιαγωγοί (κι ήρθαν 3), 1 μουσικός (κι ήρθε 1), 1 Αγγλικών.
Οι μεταθέσεις αυτές πραγματοποιήθηκαν με βάση τα οργανικά κενά κι όχι με βάση την εκτίμηση των κενών των ΠΥΣΠΕ (5.241 κενά σε όλες τις ειδικότητες εκτιμούσαν τα ΠΥΣΠΕ). Τα ποσοστό αυτό θα ήταν ακόμη χαμηλότερο, αν είχαν τη δυνατότητα οι νεοδιόριστοι να κάνουν αίτηση μετάθεσης, όπως ίσχυε μέχρι πέρσι. Είναι η πρώτη χρονιά που οι νεοδιόριστοι δεν έχουν δικαίωμα μετάθεσης στο τέλος της σχολικής χρονιάς, καθώς η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ καθιέρωσε την υποχρεωτική παραμονή τους για τριετία στην περιοχή που διορίζονται, και την υποχρεωτική παραμονή των παλιότερων για διετία σε κάθε οργανική θέση. Πρακτικά, οι μεταθέσεις δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο, με την εφαρμογή και της διετίας για όλους από του χρόνου. Οδεύουμε προς περιορισμό έως κατάργηση των μεταθέσεων;

Πρέπει ακόμη να πάρουμε υπόψη ότι το 2010 συνταξιοδοτήθηκαν πάνω από 12.000 εκπαιδευτικοί (περισσότεροι από τους μισούς στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση), γεγονός που σημαίνει ότι άδειασαν 5.000 οργανικές θέσεις, που σε καμία περίπτωση δεν καλύφθηκαν από τους διορισμούς (αυτοί δεν ξεπέρασαν τους 1.500) Δείγμα του πώς σκοπεύει να καλύψει τις κενές οργανικές θέσεις αυτές η κυβέρνηση δίνει με τις μαζικές συγχωνεύσεις: Ήδη με τις συγχωνεύσεις που έγιναν χάθηκαν 1.240 θέσεις δασκάλων τουλάχιστον και 192 θέσεις νηπιαγωγών (περισσότερες από όσες ελάχιστες ιδρύθηκαν). Ακόμη και αν το Υπουργείο δεν ακολουθήσει την ίδια τακτική στις αποσπάσεις, είναι φανερό ότι θα υπάρχουν χιλιάδες κενά στην αρχή της επόμενες σχολικής χρονιάς, τα οποία προφανώς θα επιχειρήσει να καλύψει με επιπλέον αναστολές λειτουργίας και συμπτύξεις τμημάτων, ανεβάζοντας τον αριθμό μαθητών σε κάθε τμήμα. Κι όλα αυτά προς δόξαν της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας, της «αναβάθμισης της Παιδείας» που ευαγγελιζόταν το ΠΑΣΟΚ πριν γίνει κυβέρνηση και εκχωρήσει τη χώρα στο ΔΝΤ και την τρόικα.

Αν συνυπολογίσουμε ότι οι πιστώσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό για αναπληρωτές δίνονται με το σταγονόμετρο, τότε εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το δημόσιο σχολείο, οι ανάγκες των εκπαιδευτικών και τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών δέχονται ένα ακόμη χτύπημα, πληρώνουν και με αυτό τον τρόπο την κρίση.

Προηγήθηκαν οι καταργήσεις σχολείων, οι περικοπές δαπανών για την Παιδεία, η μείωση κατά 50% των προσλήψεων αναπληρωτών – ωρομισθίων (13.000 φέτος έναντι 25.000 πέρσι), η μείωση κατά 50% των διορισμών εκπαιδευτικών (οι λιγότεροι της δεκαετίας!), οι περικοπές στα λειτουργικά έξοδα των σχολείων κατά 60%, η κατάργηση της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης για τους αδύνατους και φτωχούς μαθητές, οι περικοπές μισθών και συντάξεων, η κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, η υποβάθμιση της ιατροφαρμακευτικής μας περίθαλψης.
Ακολουθούν το νέο μισθολόγιο (και οι νέες περικοπές), η επιδίωξη για μετατροπή του διευθυντή σε μάνατζερ – αξιολογητή και του Συλλόγου Διδασκόντων σε απλό συμβουλευτικό όργανο που θα εκτελεί εντολές της διοίκησης και δεν θα αποφασίζει, οι μηδενικοί διορισμοί, η εξάπλωση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, ο νέος Δημοσιοϋπαλληλικός Κώδικας.

Απέναντι στο νέο σχολείο της αγοράς και του μνημονίου, το εκπαιδευτικό κίνημα πρέπει να υπερασπιστεί τα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες δεκαετιών, τη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία που απειλούν με διάλυση κυβέρνηση και τρόικα..

Το σχολείο στον καιρό του ΔΝΤ

Δείτε το εξαιρετικό βίντεο "Το σχολείο στον καιρό του ΔΝΤ"

Επίθεση στο δημόσιο σχολείο με συγχωνεύσεις

Μια πρωτοφανούς έκτασης επίθεση δέχεται το δημόσιο σχολείο με τις συγχωνεύσεις 1.056 σχολείων που ανακοίνωσε το Υπουργείο Παιδείας. Ένα στα δέκα σχολεία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης κλείνει, χιλιάδες θέσεις εργασίας εκπαιδευτικών χάνονται κι η προοπτική ελάχιστων ή και μηδενικών διορισμών το καλοκαίρι είναι ορατή, ιδίως εάν συμπληρωθεί η επιχείρηση κατεδάφισης του δημόσιου σχολείου με επιπλέον αναστολές λειτουργίας τμημάτων και σχολείων το καλοκαίρι, όπως είθισται.
Τα αποτελέσματα;
· Μεγαλύτεροι αριθμοί μαθητών ανά τμήμα, αντίθετα από κάθε παιδαγωγική λογική που ορίζει ότι τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα σε μικρές ομάδες, έχοντας το χρόνο να εκφραστούν και να βοηθηθούν από το δάσκαλο.
· Αύξηση του χρόνου μετακίνησης των μαθητών με λεωφορεία ή ταξί για να φτάσουν στο σχολείο
· Επιπλέον κίνδυνοι για τους μαθητές μέχρι να φτάσουν στο σχολείο ή το σπίτι τους.
· Αδικία σε βάρος των παιδιών της υπαίθρου, τα οποία θα αναγκάζονται να ξυπνάνε νωρίτερα από αυτά της πόλης, να ταξιδεύουν καθημερινά με λεωφορείο ή ταξί για να φτάσουν στο σχολείο και το μεσημέρι στο σπίτι τους. Ωθούνται ουσιαστικά να εγκαταλείψουν το σχολείο.
Αυτό που δεν τόλμησε να κάνει τα προηγούμενα χρόνια η δεξιά κυβέρνηση, τις μαζικές συγχωνεύσεις σχολείων, το κάνει τώρα η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τις πλάτες των διορισμένων από αυτήν κομματικών της στελεχών προϊστάμενων εκπαίδευσης, και με την κάλυψη του κυβερνητικού συνδικαλισμού της ΠΑΣΚ (και στο Σύλλογό μας η ΠΑΣΚ τάχθηκε υπέρ της συγχώνευσης του 3ου με το 4ο ΔΣ Χανίων και μιας σειράς μονοθεσίων).
Η τακτική της ΠΑΣΚ που ελέγχει και το προεδρείο της ΔΟΕ, «συζητάμε τις συγχωνεύσεις για παιδαγωγικούς αλλά όχι για οικονομικούς λόγους» αποδείχθηκε πανωλεθρία για τα δημόσια σχολεία. Καμία πρόταση για δημιουργία νέου σχολείου ή τμήματος δεν έγινε δεκτή από το Υπουργείο, μονάχα συγχωνεύσεις και καταργήσεις μαζικά έγιναν. Όταν η δεδηλωμένη πρόθεση της κυβέρνησης και της τρόικας είναι μέσω και με αφορμή το διαβόητο μνημόνιο, να περιορίσει το δημόσιο τομέα και το όποιο κοινωνικό κράτος, τότε τι συζήτηση να κάνεις για «συγχωνεύσεις για παιδαγωγικούς κι όχι για οικονομικούς λόγους»;
Διότι αν μιλούσαμε με παιδαγωγικά κριτήρια, τότε θα έπρεπε να βάζουμε το ζήτημα αν τα κτίρια των σχολείων του Ταυρωνίτη και του 3ου-4ου πληρούν τις προδιαγραφές που ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων (η κυβέρνηση δηλαδή) ορίζει: Πόσα τετραγωνικά είναι οι αίθουσες, υπάρχουν επιπλέον αίθουσες για εργαστήριο φυσικοχημείας, πολλαπλών χρήσεων, υποδομές για ΑΜΕΑ, υπολογιστής και γραμμή τηλεφώνου σε κάθε τάξη στο γραφείο του δασκάλου κ.ο.κ.; Το κυρίαρχο πολιτικό κλίμα όμως κι η πρόθεση της κυβέρνησης είναι οι περικοπές στην Παιδεία, όχι το πώς θα γίνει καλύτερο το σχολείο.
Ο διάλογός τους είναι μια απάτη!
Ο διάλογός τους είναι μια απάτη. Το απέδειξαν και με τη διαβόητη «διαβούλευση» όπου οι κάθε πικραμένος έγραφε τη γνώμη του στο Ίντερνετ και στο τέλος το Υπουργείο και η κυβέρνηση έκαναν ό,τι είχαν προαποφασισμένο. Το απέδειξαν περίτρανα και με τις τωρινές μεθοδεύσεις για τις συγχωνεύσεις σχολείων: Μυστικές συσκέψεις ερήμην του Συλλόγου Δασκάλων για τη συγχώνευση του 3ου και του 4ου Δημοτικού στα Χανιά, κλείσιμο του σχολείου των Καμισιανών και μεταφορά των μαθητών στον Ταυρωνίτη χωρίς να ρωτηθούν καν οι γονείς των παιδιών, οι κάτοικοι του χωριού, ο τοπικός Δήμος, ο Σύλλογος Δασκάλων, γραπτή πρόταση του Δ/ντή Εκπαίδευσης που περιλαμβάνει συγχωνεύσεις μονοθεσίων και τελικά προώθηση στο Υπουργείο Παιδείας άλλης πρότασης που περιλάμβανε το κλείσιμο του 4/θέσιου Δ.Σ. Καμισιανών και τη συγχώνευση 3ου-4ου Δ.Σ. Χανίων, την οποία ουδέποτε την έλαβε γραπτώς ο Σύλλογος Δασκάλων (έγινε γνωστή μετά την κατάθεσή της στο Υπουργείο, χωρίς διάλογο).
Τελικά, διάλογο αυτή η κυβέρνηση κάνει μόνο με όποιους συμφωνούν μαζί της. Όποιοι διαφωνούν, ή υπάρχει υπόνοια ότι μπορεί να διαφωνήσουν, είτε αγνοούνται, είτε γίνονται όλα εν κρυπτώ, πίσω από την πλάτη τους! Αυτό κι αν είναι «σοσιαλισμός», «λαϊκή συμμετοχή», «άμεση δημοκρατία» που πρεσβεύει υποτίθεται το ΠΑΣΟΚ, το να αποφασίζεις ερήμην των άμεσα ενδιαφερόμενων, των γονέων, των εκπαιδευτικών, της τοπικής Αυτοδιοίκησης!
Περικοπές στην Παιδεία και την Υγεία ή στις τράπεζες;
Στοιχειώδης υποχρέωση του κράτους είναι να παρέχει δημόσια Παιδεία και Υγεία, γι’ αυτό πληρώνουμε φόρους. Δεν πληρώνουμε φόρους για να επιχορηγούνται οι τράπεζες και οι μεγαλοκαρχαρίες και να κλείνουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία (όπως η μονάδα Νεογνών στα Χανιά), να κόβονται οι μισθοί, οι συντάξειςκαι τα δώρα των εργαζομένων. Πόσα δις έδωσαν στις τράπεζες; Πόσα έδωσαν για να αγοράσουν υποβρύχια που γέρνουν, για να ικανοποιηθούν οι «σύμμαχοί» μας; Πόσα δίνουν για να στέλνουν ελληνικό στρατό σε ξένες χώρες ή για να επιχορηγούν τις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ; Αυτά γιατί δεν τα κόβουν; Γιατί δεν διεκδικούν το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις των θυμάτων του ναζισμού από τη Γερμανία; Γιατί δεν αρνούνται να πληρώσουν το χρέος; Γιατί δεν τολμούν να ερευνήσουν πώς δημιουργήθηκε το χρέος και ποιοι φταίνε γι’ αυτό; Στόχος της κυβέρνησης μήπως είναι να συγκεντρωθεί ο πληθυσμός στις πόλεις όπου θα υπάρχουν τα εναπομείναντα σχολεία, για να αποτελούν φτηνό εργατικό δυναμικό και για να διευκολυνθεί το ξεπούλημα της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας στην ύπαιθρο σε διάφορους «επενδυτές»- κοράκια; Μήπως στόχος είναι επίσης να μειωθεί ο αριθμός των μορφωμένων και πτυχιούχων πολιτών, για να μην έχουν τη δυνατότητα να διεκδικούν, για να μην υπάρχουν πολίτες με άποψη και κριτική συνείδηση, να υπάρχουν εύκολα ελεγχόμενοι, αναλφάβητοι, εξαρτημένοι κι εξαθλιωμένοι πολίτες;
Μόνη λύση ο αγώνας
Όποιος δεν μιλάει είναι καταδικασμένος να πεθάνει στη σιωπή. Όποιος αγωνίζεται, πετυχαίνει πράγματα. Στη Β/θμια Εκπ/ση, οι κινητοποιήσεις Επιτροπών Αγώνα κι εκπαιδευτικών μπλόκαραν τις συγχωνεύσεις στο Ν. Χανίων. Στην Α/θμια, στο Ροδοβάνι, η κινητοποίηση εκπαιδευτικών, κατοίκων και φορέων απέτρεψε τη συγχώνευση. Οι επιτροπές «Δεν πληρώνω» αναγκάζουν την κυβέρνηση να επαναδιαπραγματευτεί τις συμβάσεις με τους εργολάβους που εκμεταλλεύονται τα διόδια. Και παραδίπλα, στη γειτονιά μας, οι αραβικοί λαοί εξεγείρονται, κόντρα σε πανίσχυρους –όπως νόμιζαν- δικτάτορες κι αυταρχικά καθεστώτα. Ο κόσμος αλλάζει καθημερινά, με αγώνα!
Συγκέντρωση ενάντια στις συγχωνεύσεις την Πέμπτη 17-3-2011, Πλ। Αγοράς, 6 μ.μ.

Γιατί λέμε όχι στις συγχωνεύσεις

Οι συγχωνεύσεις των σχολείων δε γίνονται για παιδαγωγικούς λόγους, όπως επιχειρεί να προβάλει προπαγανδιστικά η κυβέρνηση. Γίνονται καθαρά για οικονομικούς λόγους, που θέτουν όμως ουσιαστικά επί τάπητος ουσιώδη ερωτήματα, όπως γιατί πληρώνουμε φόρους σε ένα κράτος, αν δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει στοιχειώδεις υπηρεσίες όπως είναι τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας; Δεν μπορεί να υπάρχουν λεφτά για ενίσχυση των τραπεζών, αλλά να μην υπάρχουν για στήριξη των σχολείων. Ακολουθούνται μάλιστα πρωτοφανείς μεθοδεύσεις, κάποιες συγχωνεύσις γίνονται ερήμην των άμεσα ενδιαφερόμενων (π.χ. κατάργηση σχολείου Καμισιανών) εν κρυπτώ, χωρίς την πολυδιαφημιζόμενη «διαβούλευση» με τους τοπικούς φορείς (μυστικοσυμβούλια ερήμην του Συλλόγου Δασκάλων)
Από πότε έγινε παιδαγωγικός κανόνας η αύξηση του αριθμού μαθητών σε ένα τμήμα; Μέχρι τώρα πάντως, άλλα μας έλεγαν τα Πανεπιστήμια κι η επιστήμη της Παιδαγωγικής, ότι όσο πιο λίγα είναι τα παιδιά σε ένα τμήμα, τόσο περισσότερο διευκολύνεται η μάθηση, καθώς ο δάσκαλος έχει περισσότερο χρόνο να αφιερώσει στο κάθε παιδί προσωπικά, βοηθώντας το στις ασκήσεις, εξηγώντας του κάτι που δεν κατάλαβε. Γι’ αυτό και τα φροντιστήρια διαφημίζουν τα ολιγομελή τμήματά τους. Την ίδια ώρα τα ολιγομελή τμήματα στο δημόσιο σχολείο προβάλλονται από την κυβερνητική προπαγάνδα ως «αντιπαιδαγωγικά»!
Το κάθε παιδί σε ένα μικρό τμήμα έχει την ευκαιρία να μιλήσει καθημερινά, κάθε ώρα του μαθήματος, εκφράζοντας τη γνώμη και τις απορίες του. Αντίθετα, όσο πιο μεγάλος είναι ο αριθμός μαθητών σε ένα τμήμα, τόσο λιγότερες είναι οι ευκαιρίες για κάθε μαθητή να ακουστεί στην τάξη του, να λυθούν οι απορίες του, να βοηθηθεί. Αυτό είναι και η κύρια πηγή της διάσπασης της προσοχής των μαθητών και του πολλαπλασιασμού των φαινομένων επιθετικότητας μεταξύ των μαθητών. Όσο λιγότερες είναι οι ευκαιρίες κάποιου να ακουστεί, να μοιραστεί και να λύσει τα προβλήματά του, τόσο μεγαλύτερη είναι η οργή που αισθάνεται, τόσο ψάχνει άλλους τρόπους να ακουστεί, κάνοντας φασαρία, προσπαθώντας να φανεί, έστω και με αρνητικό τρόπο. Αυτός είναι και ο λόγος που σχολικά συγκροτήματα τύπου Γκράβας στην Αθήνα που συγκεντρώνουν μεγάλους αριθμούς μαθητών, αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή, καθώς μετατρέπονται κυριολεκτικά σε ζούγκλα, με σοβαρά προβλήματα επιθετικότητας. Αποτελεί κοινοτοπία πλέον στον επιστημονικό κόσμο ότι η συγκέντρωση πολλών ανθρώπων σε μικρό χώρο, πολλαπλασιάζει την επιθετικότητά τους. Κι αυτό έχει σχέση τόσο με τις μικροσκοπικές αίθουσες διδασκαλίας όσο και με τις τσιμεντουπόλεις που φτιάχνουμε.
Γι’ αυτό και η συστέγαση 260 και πλέον μαθητών στο υπό συγχώνευση 3ο Δημοτικό (με κατάργηση ουσιαστικά του ιστορικού 4ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων) όχι μόνο δε λύνει κανένα πρόβλημα, αντίθετα δημιουργεί επιπλέον προβλήματα: Τα δυο σχολεία σήμερα έχουν ήδη 2 τμήματα (Στ’ τάξης) με 27 μαθητές το καθένα, κατά παράβαση της ισχύουσας υπουργικής απόφασης που ορίζει ανώτατο όριο μαθητών τους 25 σε ένα τμήμα. Η προβολή του νέου συγχωνευμένου σχολείου ως «προτύπου ολοήμερου», θα ενισχύσει τη ροή μαθητών προς το σχολείο αυτό, δημιουργώντας πληθωρικά τμήματα, τα οποία δεν υπάρχει η δυνατότητα να μοιραστούν, καθώς δεν υπάρχουν αίθουσες γι’ αυτό. Την ίδια στιγμή, το γειτονικό 7ο Δημοτικό σχολείο έχει μικρούς αριθμούς μαθητών σε κάθε τμήμα, διαθέτει αίθουσες, αλλά κινδυνεύει να κλείσει ή να μετατραπεί σε γκέτο μεταναστών. Η πραγματική λύση είναι η ανακατανομή των μαθητών σε όλα τα σχολεία της πόλης, ώστε να μην υπάρχουν σχολεία γκέτο, σχολεία που κινδυνεύουν να κλείσουν και σχολεία που έχουν πληθωρικό αριθμό μαθητών.
Τα πράγματα στην ύπαιθρο είναι παρόμοια, κατά κάποιον τρόπο. Το κλείσιμο του σχολείου ενός χωριού σημαίνει επιπλέον χρόνο μεταφοράς των μαθητών στο γειτονικό χωριό, χρόνο που αφαιρείται από τον ελεύθερο χρόνο των παιδιών. Σημαίνει ακόμα μεγαλύτερα τμήματα, οπότε λιγοστεύουν οι ευκαιρίες των μαθητών της υπαίθρου να ακουστούν στην τάξη τους, λιγοστεύει ο χρόνος που ο δάσκαλος ασχολείται με το κάθε παιδί προσωπικά. Σημαίνει ακόμη, ότι το κράτος, αντί να δίνει χρήματα για να κρατήσει το σχολείο του χωριού, θα τα δίνει πλέον στο ΚΤΕΛ για τις επιπλέον μεταφορές. Τους κινδύνους που μπορεί να κρύβει η καθημερινή μετακίνηση των μαθητών με λεωφορεία ή ταξί προφανώς δεν τους υπολογίζει κανείς.
Επιπλέον, κλείνοντας το σχολείο ενός χωριού, κλείνει ένα κέντρο πολιτισμού, ενώ ταυτόχρονα ωθεί τον πληθυσμό της υπαίθρου να μετακινηθεί κοντά στο χώρο όπου παρέχονται οι υπηρεσίες που έχει ανάγκη, τα σχολεία και τα κέντρα υγείας. Έτσι συρρικνώνεται και μαραζώνει η ύπαιθρος, έτσι εγκαταλείπονται τα χωριά μας και συγκεντρώνεται όλος ο πληθυσμός στις πόλεις. Ιδιαίτερα όμως τώρα, στη μεγάλη οικονομική κρίση, με την ανεργία να καλπάζει, με τις καθημερινές απολύσεις εργαζόμενων, με τις περικοπές μισθών και συντάξεων, με τις αυξήσεις τιμών παντού, η κυβέρνηση θα έπρεπε να προβάλλει εναλλακτικές λύσεις. Τα ολοένα αυξανόμενα περιθωριοποιημένα στρώματα πληθυσμού των πόλεων αρχίζουν πλέον να πεινάνε κυριολεκτικά, άστεγοι εμφανίζονται πια σε όλες τις πόλεις. Ένα δειλό ρεύμα επιστροφής σε μικρές πόλεις και χωριά έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του, είτε αξιοποιώντας οικογενειακές περιουσίες και σπίτια, είτε επιλέγοντας συνειδητά τη ζωή σε μικρή πόλη ή χωριό με ταυτόχρονη απασχόληση στη βιολογική γεωργία και τον οικοτουρισμό με μικρές μονάδες αναστηλωμένων σπιτιών. Αυτό το ρεύμα πρέπει να ενισχύσει η κυβέρνηση, ξαναζωντανεύοντας την ύπαιθρο, στηρίζοντας την παραγωγή και κατανάλωση τοπικών αγροτικών προϊόντων, την επισκευή παραδοσιακών σπιτιών και οικισμών ώστε να χρησιμοποιηθούν ως ξενώνες, ή να φιλοξενήσουν ανθρώπους που επιθυμούν να εγκαταλείψουν την Αθήνα και να απασχοληθούν στον αγροτικό τομέα, αντί να πεινάνε άνεργοι στην Αττική. Και το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει, ώστε να ξαναζωντανέψουν τα χωριά, είναι να κρατήσουμε και να ενισχύσουμε τα σχολεία και τα κέντρα υγείας, όπου αυτά υπάρχουν.
Για όλους αυτούς τους λόγους είμαστε κατά των συγχωνεύσεων των σχολείων। Το σχολείο είναι η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Το κλείσιμό του είναι η υποταγή στην «αδυσώπητη μοίρα», κι εμείς δεν είμαστε μοιραλάτρες, πιστεύουμε στους ανθρώπους που καθορίζουν οι ίδιοι το δικό τους μέλλον, ακριβώς όπως οι κάτοικοι των Καμισιανών κι όλων των άλλων περιοχών που αγωνίζονται να κρατήσουν το ζωντανό το σχολείο τους.

Φώτης Ποντικάκης
Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ν. Χανίων
Εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο της Ενωτικής Αγωνιστικής Κίνησης (ΕΑΚ)

Γιουχάρισμα στον Πάγκαλο στο Παρίσι

Δείτε τι συνέβη στο Παρίσι, στην Ελληνική Εστία, όταν ο Πάγκαλος πήγε σε εκδήλωση με το σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά
http://www.youtube.com/watch?v=A9tLCF4rTg0&feature=ytn%3Amptnews

Οι συγχωνεύσεις είναι αντιπαιδαγωγικές!

Μοναδικό κίνητρο της κυβέρνησης οι επιταγές της τρόικας για «εξοικονόμηση»

Την έπιασε την κυβέρνηση ο καημός να συγχωνεύσει τα σχολεία για «παιδαγωγικούς» λόγους – υποτίθεται.

• Πόσο «παιδαγωγικό» όμως είναι να ξυπνάνε οι μαθητές χωριών της υπαίθρου άγρια χαράματα για να ταξιδεύουν με τις ώρες πάνω σε βουνά και λαγκάδια για να φτάσουν εκεί που η κυβέρνηση κρίνει ότι θα διατηρηθεί σχολείο – «πολυδύναμο» κέντρο, υποτίθεται;
• Πόσο «παιδαγωγικό» είναι το σχολείο «πολυδύναμο» κέντρο να μη διαθέτει στοιχειώδεις κτιριακές υποδομές και να καλούνται συχνά τα παιδιά να κάνουν μάθημα σε πρόχειρες προκάτ αίθουσες αγνώστου ποιότητας, υγιεινής και ασφάλειας;
• Από πότε έγινε «παιδαγωγικό» να στοιβάζονται οι μαθητές σε πολυμελή τμήματα; Γιατί ως τώρα άλλα έλεγαν οι παιδαγωγοί για εργασία σε μικρές ομάδες, για τον περισσότερο χρόνο που έχει να διαθέσει σε κάθε μαθητή ο εκπαιδευτικός σε ένα ολιγομελές τμήμα, γιατί άλλα υποστηρίζει ακόμη κι η πραγματικότητα των φροντιστηρίων που διαφημίζουν τα «ολιγομελή» τμήματά τους. Αυτό δηλαδή που ο ιδιωτικός τομέας διαφημίζει ως πλεονέκτημα (τα ολιγομελή τμήματα), στο δημόσιο σχολείο θεωρείται μειονέκτημα, προφανώς επειδή έτσι βολεύει την παραπαιδεία και τα ιδιωτικά σχολεία που επιδιώκουν να ανταγωνιστούν το δημόσιο σχολείο!
• Από πότε έγινε «παιδαγωγική» προσέγγιση να αντικαθιστάς τα κονδύλια που ξοδεύεις για το σχολείο και το δάσκαλο στον τόπο κατοικίας (χωριό) με κονδύλια που δίνεις στο ΚΤΕΛ και τον ταξιτζή ή ιδιώτη που μεταφέρουν τους μαθητές στο «πολυδύναμο» κέντρο;
• Πόσο «παιδαγωγικό» είναι να μην υπάρχει καμιά αντισταθμιστική αγωγή για τους αδύνατους μαθητές (τάξεις υποδοχής για τους παλιννοστούντες, φροντιστηριακά τμήματα, τμήματα ένταξης για τους μαθητές με ειδικές ανάγκες) στα υποτιθέμενα «πολυδύναμα» σχολικά κέντρα;

Εάν η κυβέρνηση είχε πράγματι «παιδαγωγικά» κίνητρα στην πολιτική της, τότε θα έπρεπε να βάλει ανώτατο όριο μαθητών σε ένα τμήμα τους 20 για τα δημοτικά και τους 15 για τα νηπιαγωγεία. Θα έπρεπε να στηρίζει τους αδύναμους μαθητές με αντισταθμιστική αγωγή, θα έπρεπε να στηρίζει τα σχολεία της υπαίθρου αντί να τα κλείνει, για να στηρίξει τον πληθυσμό της υπαίθρου, ώστε να μην καταντήσει άνεργος μετανάστης στην πόλη, φτηνό εργατικό δυναμικό στα χέρια του κάθε αετονύχη επιχειρηματία. Θα έπρεπε να εφαρμόζει πρωτοπόρα προγράμματα με τη χρήση των νέων τεχνολογικών πρώτα στα μονοθέσια και τα μακρινά σχολεία, συνδέοντάς τα με τον κόσμο. Θα έπρεπε να χρηματοδοτεί τις εκπαιδευτικές επισκέψεις των σχολείων, αντί να μειώνει τα κονδύλια για τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων. Θα έπρεπε να χρηματοδοτεί δράσεις και προγράμματα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, Αγωγής Υγείας και Πολιτιστικών, αντί να κλείνει Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης ή να τα κρατά συμβολικά ανοιχτά με ένα (1) εκπαιδευτικό έναντι επτά (7) που είχαν πέρσι (ΚΠΕ Βάμου). Θα έπρεπε να αυξάνει τους διορισμούς εκπαιδευτικών αντί να τους μειώνει. Θα έπρεπε να αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες για την Παιδεία στο 15% του προϋπολογισμού, αντί να τις μειώνει στο 2,75% του ΑΕΠ φέτος.

Τέρμα τα παραμύθια λοιπόν! Κανένα «παιδαγωγικό» κίνητρο δεν έχει η κυβέρνηση για τις συγχωνεύσεις των σχολείων. Μόνο οι επιταγές της τρόικας ενδιαφέρουν την κυβέρνηση, οι δεσμεύσεις της για διορισμό ενός εκπαιδευτικού στη θέση 5 που φεύγουν. Φέτος συνταξιοδοτήθηκαν 11.500 εκπαιδευτικοί (λόγω και της αντιασφαλιστικής λαίλαπας) και στη θέση τους διορίστηκαν 2.850. Όμως η μείωση των δαπανών για την Παιδεία, η διάλυση της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας δεν είναι επένδυση για έξοδο για την κρίση, είναι η πολιτική που βαθαίνει την κρίση, είναι η πολιτική που δε δίνει καμία ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο ούτε στους μαθητές μας, ούτε στους εκπαιδευτικούς, ούτε στον ελληνικό λαό.

Γι’ αυτό λέμε όχι στις συγχωνεύσεις

· γιατί λέμε ναι στην αύξηση των δαπανών για τη Δημόσια Δωρεάν Παιδεία,

· γιατί λέμε ναι στη στήριξη του πληθυσμού της υπαίθρου,

· γιατί λέμε λεφτά για δασκάλους και σχολεία κι όχι επιπλέον λεφτά στα ΚΤΕΛ,

· γιατί η έξοδος από την κρίση απαιτεί επένδυση στη Δημόσια Δωρεάν Παιδεία!

Απέναντι σε μια κυβέρνηση που κλείνει σχολεία, μειώνει τους διορισμούς εκπαιδευτικών, κόβει μισθούς και συντάξεις κι ετοιμάζεται για νέες περικοπές με το νέο μισθολόγιο και για περικοπή των επικουρικών συντάξεων και νέα αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67, ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος του αγώνα, συμμετέχοντας στη 48ωρη απεργία της ΔΟΕ, στις 22 και 23 Φλεβάρη.