Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011
Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011
Επίθεση στο δημόσιο σχολείο με συγχωνεύσεις
Μια πρωτοφανούς έκτασης επίθεση δέχεται το δημόσιο σχολείο με τις συγχωνεύσεις 1.056 σχολείων που ανακοίνωσε το Υπουργείο Παιδείας. Ένα στα δέκα σχολεία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης κλείνει, χιλιάδες θέσεις εργασίας εκπαιδευτικών χάνονται κι η προοπτική ελάχιστων ή και μηδενικών διορισμών το καλοκαίρι είναι ορατή, ιδίως εάν συμπληρωθεί η επιχείρηση κατεδάφισης του δημόσιου σχολείου με επιπλέον αναστολές λειτουργίας τμημάτων και σχολείων το καλοκαίρι, όπως είθισται.
Τα αποτελέσματα;
· Μεγαλύτεροι αριθμοί μαθητών ανά τμήμα, αντίθετα από κάθε παιδαγωγική λογική που ορίζει ότι τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα σε μικρές ομάδες, έχοντας το χρόνο να εκφραστούν και να βοηθηθούν από το δάσκαλο.
· Αύξηση του χρόνου μετακίνησης των μαθητών με λεωφορεία ή ταξί για να φτάσουν στο σχολείο
· Επιπλέον κίνδυνοι για τους μαθητές μέχρι να φτάσουν στο σχολείο ή το σπίτι τους.
· Αδικία σε βάρος των παιδιών της υπαίθρου, τα οποία θα αναγκάζονται να ξυπνάνε νωρίτερα από αυτά της πόλης, να ταξιδεύουν καθημερινά με λεωφορείο ή ταξί για να φτάσουν στο σχολείο και το μεσημέρι στο σπίτι τους. Ωθούνται ουσιαστικά να εγκαταλείψουν το σχολείο.
Αυτό που δεν τόλμησε να κάνει τα προηγούμενα χρόνια η δεξιά κυβέρνηση, τις μαζικές συγχωνεύσεις σχολείων, το κάνει τώρα η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τις πλάτες των διορισμένων από αυτήν κομματικών της στελεχών προϊστάμενων εκπαίδευσης, και με την κάλυψη του κυβερνητικού συνδικαλισμού της ΠΑΣΚ (και στο Σύλλογό μας η ΠΑΣΚ τάχθηκε υπέρ της συγχώνευσης του 3ου με το 4ο ΔΣ Χανίων και μιας σειράς μονοθεσίων).
Η τακτική της ΠΑΣΚ που ελέγχει και το προεδρείο της ΔΟΕ, «συζητάμε τις συγχωνεύσεις για παιδαγωγικούς αλλά όχι για οικονομικούς λόγους» αποδείχθηκε πανωλεθρία για τα δημόσια σχολεία. Καμία πρόταση για δημιουργία νέου σχολείου ή τμήματος δεν έγινε δεκτή από το Υπουργείο, μονάχα συγχωνεύσεις και καταργήσεις μαζικά έγιναν. Όταν η δεδηλωμένη πρόθεση της κυβέρνησης και της τρόικας είναι μέσω και με αφορμή το διαβόητο μνημόνιο, να περιορίσει το δημόσιο τομέα και το όποιο κοινωνικό κράτος, τότε τι συζήτηση να κάνεις για «συγχωνεύσεις για παιδαγωγικούς κι όχι για οικονομικούς λόγους»;
Διότι αν μιλούσαμε με παιδαγωγικά κριτήρια, τότε θα έπρεπε να βάζουμε το ζήτημα αν τα κτίρια των σχολείων του Ταυρωνίτη και του 3ου-4ου πληρούν τις προδιαγραφές που ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων (η κυβέρνηση δηλαδή) ορίζει: Πόσα τετραγωνικά είναι οι αίθουσες, υπάρχουν επιπλέον αίθουσες για εργαστήριο φυσικοχημείας, πολλαπλών χρήσεων, υποδομές για ΑΜΕΑ, υπολογιστής και γραμμή τηλεφώνου σε κάθε τάξη στο γραφείο του δασκάλου κ.ο.κ.; Το κυρίαρχο πολιτικό κλίμα όμως κι η πρόθεση της κυβέρνησης είναι οι περικοπές στην Παιδεία, όχι το πώς θα γίνει καλύτερο το σχολείο.
Ο διάλογός τους είναι μια απάτη!
Ο διάλογός τους είναι μια απάτη. Το απέδειξαν και με τη διαβόητη «διαβούλευση» όπου οι κάθε πικραμένος έγραφε τη γνώμη του στο Ίντερνετ και στο τέλος το Υπουργείο και η κυβέρνηση έκαναν ό,τι είχαν προαποφασισμένο. Το απέδειξαν περίτρανα και με τις τωρινές μεθοδεύσεις για τις συγχωνεύσεις σχολείων: Μυστικές συσκέψεις ερήμην του Συλλόγου Δασκάλων για τη συγχώνευση του 3ου και του 4ου Δημοτικού στα Χανιά, κλείσιμο του σχολείου των Καμισιανών και μεταφορά των μαθητών στον Ταυρωνίτη χωρίς να ρωτηθούν καν οι γονείς των παιδιών, οι κάτοικοι του χωριού, ο τοπικός Δήμος, ο Σύλλογος Δασκάλων, γραπτή πρόταση του Δ/ντή Εκπαίδευσης που περιλαμβάνει συγχωνεύσεις μονοθεσίων και τελικά προώθηση στο Υπουργείο Παιδείας άλλης πρότασης που περιλάμβανε το κλείσιμο του 4/θέσιου Δ.Σ. Καμισιανών και τη συγχώνευση 3ου-4ου Δ.Σ. Χανίων, την οποία ουδέποτε την έλαβε γραπτώς ο Σύλλογος Δασκάλων (έγινε γνωστή μετά την κατάθεσή της στο Υπουργείο, χωρίς διάλογο).
Τελικά, διάλογο αυτή η κυβέρνηση κάνει μόνο με όποιους συμφωνούν μαζί της. Όποιοι διαφωνούν, ή υπάρχει υπόνοια ότι μπορεί να διαφωνήσουν, είτε αγνοούνται, είτε γίνονται όλα εν κρυπτώ, πίσω από την πλάτη τους! Αυτό κι αν είναι «σοσιαλισμός», «λαϊκή συμμετοχή», «άμεση δημοκρατία» που πρεσβεύει υποτίθεται το ΠΑΣΟΚ, το να αποφασίζεις ερήμην των άμεσα ενδιαφερόμενων, των γονέων, των εκπαιδευτικών, της τοπικής Αυτοδιοίκησης!
Περικοπές στην Παιδεία και την Υγεία ή στις τράπεζες;
Στοιχειώδης υποχρέωση του κράτους είναι να παρέχει δημόσια Παιδεία και Υγεία, γι’ αυτό πληρώνουμε φόρους. Δεν πληρώνουμε φόρους για να επιχορηγούνται οι τράπεζες και οι μεγαλοκαρχαρίες και να κλείνουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία (όπως η μονάδα Νεογνών στα Χανιά), να κόβονται οι μισθοί, οι συντάξειςκαι τα δώρα των εργαζομένων. Πόσα δις έδωσαν στις τράπεζες; Πόσα έδωσαν για να αγοράσουν υποβρύχια που γέρνουν, για να ικανοποιηθούν οι «σύμμαχοί» μας; Πόσα δίνουν για να στέλνουν ελληνικό στρατό σε ξένες χώρες ή για να επιχορηγούν τις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ; Αυτά γιατί δεν τα κόβουν; Γιατί δεν διεκδικούν το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις των θυμάτων του ναζισμού από τη Γερμανία; Γιατί δεν αρνούνται να πληρώσουν το χρέος; Γιατί δεν τολμούν να ερευνήσουν πώς δημιουργήθηκε το χρέος και ποιοι φταίνε γι’ αυτό; Στόχος της κυβέρνησης μήπως είναι να συγκεντρωθεί ο πληθυσμός στις πόλεις όπου θα υπάρχουν τα εναπομείναντα σχολεία, για να αποτελούν φτηνό εργατικό δυναμικό και για να διευκολυνθεί το ξεπούλημα της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας στην ύπαιθρο σε διάφορους «επενδυτές»- κοράκια; Μήπως στόχος είναι επίσης να μειωθεί ο αριθμός των μορφωμένων και πτυχιούχων πολιτών, για να μην έχουν τη δυνατότητα να διεκδικούν, για να μην υπάρχουν πολίτες με άποψη και κριτική συνείδηση, να υπάρχουν εύκολα ελεγχόμενοι, αναλφάβητοι, εξαρτημένοι κι εξαθλιωμένοι πολίτες;
Μόνη λύση ο αγώνας
Όποιος δεν μιλάει είναι καταδικασμένος να πεθάνει στη σιωπή. Όποιος αγωνίζεται, πετυχαίνει πράγματα. Στη Β/θμια Εκπ/ση, οι κινητοποιήσεις Επιτροπών Αγώνα κι εκπαιδευτικών μπλόκαραν τις συγχωνεύσεις στο Ν. Χανίων. Στην Α/θμια, στο Ροδοβάνι, η κινητοποίηση εκπαιδευτικών, κατοίκων και φορέων απέτρεψε τη συγχώνευση. Οι επιτροπές «Δεν πληρώνω» αναγκάζουν την κυβέρνηση να επαναδιαπραγματευτεί τις συμβάσεις με τους εργολάβους που εκμεταλλεύονται τα διόδια. Και παραδίπλα, στη γειτονιά μας, οι αραβικοί λαοί εξεγείρονται, κόντρα σε πανίσχυρους –όπως νόμιζαν- δικτάτορες κι αυταρχικά καθεστώτα. Ο κόσμος αλλάζει καθημερινά, με αγώνα!
Συγκέντρωση ενάντια στις συγχωνεύσεις την Πέμπτη 17-3-2011, Πλ। Αγοράς, 6 μ.μ.
Τα αποτελέσματα;
· Μεγαλύτεροι αριθμοί μαθητών ανά τμήμα, αντίθετα από κάθε παιδαγωγική λογική που ορίζει ότι τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα σε μικρές ομάδες, έχοντας το χρόνο να εκφραστούν και να βοηθηθούν από το δάσκαλο.
· Αύξηση του χρόνου μετακίνησης των μαθητών με λεωφορεία ή ταξί για να φτάσουν στο σχολείο
· Επιπλέον κίνδυνοι για τους μαθητές μέχρι να φτάσουν στο σχολείο ή το σπίτι τους.
· Αδικία σε βάρος των παιδιών της υπαίθρου, τα οποία θα αναγκάζονται να ξυπνάνε νωρίτερα από αυτά της πόλης, να ταξιδεύουν καθημερινά με λεωφορείο ή ταξί για να φτάσουν στο σχολείο και το μεσημέρι στο σπίτι τους. Ωθούνται ουσιαστικά να εγκαταλείψουν το σχολείο.
Αυτό που δεν τόλμησε να κάνει τα προηγούμενα χρόνια η δεξιά κυβέρνηση, τις μαζικές συγχωνεύσεις σχολείων, το κάνει τώρα η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τις πλάτες των διορισμένων από αυτήν κομματικών της στελεχών προϊστάμενων εκπαίδευσης, και με την κάλυψη του κυβερνητικού συνδικαλισμού της ΠΑΣΚ (και στο Σύλλογό μας η ΠΑΣΚ τάχθηκε υπέρ της συγχώνευσης του 3ου με το 4ο ΔΣ Χανίων και μιας σειράς μονοθεσίων).
Η τακτική της ΠΑΣΚ που ελέγχει και το προεδρείο της ΔΟΕ, «συζητάμε τις συγχωνεύσεις για παιδαγωγικούς αλλά όχι για οικονομικούς λόγους» αποδείχθηκε πανωλεθρία για τα δημόσια σχολεία. Καμία πρόταση για δημιουργία νέου σχολείου ή τμήματος δεν έγινε δεκτή από το Υπουργείο, μονάχα συγχωνεύσεις και καταργήσεις μαζικά έγιναν. Όταν η δεδηλωμένη πρόθεση της κυβέρνησης και της τρόικας είναι μέσω και με αφορμή το διαβόητο μνημόνιο, να περιορίσει το δημόσιο τομέα και το όποιο κοινωνικό κράτος, τότε τι συζήτηση να κάνεις για «συγχωνεύσεις για παιδαγωγικούς κι όχι για οικονομικούς λόγους»;
Διότι αν μιλούσαμε με παιδαγωγικά κριτήρια, τότε θα έπρεπε να βάζουμε το ζήτημα αν τα κτίρια των σχολείων του Ταυρωνίτη και του 3ου-4ου πληρούν τις προδιαγραφές που ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων (η κυβέρνηση δηλαδή) ορίζει: Πόσα τετραγωνικά είναι οι αίθουσες, υπάρχουν επιπλέον αίθουσες για εργαστήριο φυσικοχημείας, πολλαπλών χρήσεων, υποδομές για ΑΜΕΑ, υπολογιστής και γραμμή τηλεφώνου σε κάθε τάξη στο γραφείο του δασκάλου κ.ο.κ.; Το κυρίαρχο πολιτικό κλίμα όμως κι η πρόθεση της κυβέρνησης είναι οι περικοπές στην Παιδεία, όχι το πώς θα γίνει καλύτερο το σχολείο.
Ο διάλογός τους είναι μια απάτη!
Ο διάλογός τους είναι μια απάτη. Το απέδειξαν και με τη διαβόητη «διαβούλευση» όπου οι κάθε πικραμένος έγραφε τη γνώμη του στο Ίντερνετ και στο τέλος το Υπουργείο και η κυβέρνηση έκαναν ό,τι είχαν προαποφασισμένο. Το απέδειξαν περίτρανα και με τις τωρινές μεθοδεύσεις για τις συγχωνεύσεις σχολείων: Μυστικές συσκέψεις ερήμην του Συλλόγου Δασκάλων για τη συγχώνευση του 3ου και του 4ου Δημοτικού στα Χανιά, κλείσιμο του σχολείου των Καμισιανών και μεταφορά των μαθητών στον Ταυρωνίτη χωρίς να ρωτηθούν καν οι γονείς των παιδιών, οι κάτοικοι του χωριού, ο τοπικός Δήμος, ο Σύλλογος Δασκάλων, γραπτή πρόταση του Δ/ντή Εκπαίδευσης που περιλαμβάνει συγχωνεύσεις μονοθεσίων και τελικά προώθηση στο Υπουργείο Παιδείας άλλης πρότασης που περιλάμβανε το κλείσιμο του 4/θέσιου Δ.Σ. Καμισιανών και τη συγχώνευση 3ου-4ου Δ.Σ. Χανίων, την οποία ουδέποτε την έλαβε γραπτώς ο Σύλλογος Δασκάλων (έγινε γνωστή μετά την κατάθεσή της στο Υπουργείο, χωρίς διάλογο).
Τελικά, διάλογο αυτή η κυβέρνηση κάνει μόνο με όποιους συμφωνούν μαζί της. Όποιοι διαφωνούν, ή υπάρχει υπόνοια ότι μπορεί να διαφωνήσουν, είτε αγνοούνται, είτε γίνονται όλα εν κρυπτώ, πίσω από την πλάτη τους! Αυτό κι αν είναι «σοσιαλισμός», «λαϊκή συμμετοχή», «άμεση δημοκρατία» που πρεσβεύει υποτίθεται το ΠΑΣΟΚ, το να αποφασίζεις ερήμην των άμεσα ενδιαφερόμενων, των γονέων, των εκπαιδευτικών, της τοπικής Αυτοδιοίκησης!
Περικοπές στην Παιδεία και την Υγεία ή στις τράπεζες;
Στοιχειώδης υποχρέωση του κράτους είναι να παρέχει δημόσια Παιδεία και Υγεία, γι’ αυτό πληρώνουμε φόρους. Δεν πληρώνουμε φόρους για να επιχορηγούνται οι τράπεζες και οι μεγαλοκαρχαρίες και να κλείνουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία (όπως η μονάδα Νεογνών στα Χανιά), να κόβονται οι μισθοί, οι συντάξειςκαι τα δώρα των εργαζομένων. Πόσα δις έδωσαν στις τράπεζες; Πόσα έδωσαν για να αγοράσουν υποβρύχια που γέρνουν, για να ικανοποιηθούν οι «σύμμαχοί» μας; Πόσα δίνουν για να στέλνουν ελληνικό στρατό σε ξένες χώρες ή για να επιχορηγούν τις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ; Αυτά γιατί δεν τα κόβουν; Γιατί δεν διεκδικούν το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις των θυμάτων του ναζισμού από τη Γερμανία; Γιατί δεν αρνούνται να πληρώσουν το χρέος; Γιατί δεν τολμούν να ερευνήσουν πώς δημιουργήθηκε το χρέος και ποιοι φταίνε γι’ αυτό; Στόχος της κυβέρνησης μήπως είναι να συγκεντρωθεί ο πληθυσμός στις πόλεις όπου θα υπάρχουν τα εναπομείναντα σχολεία, για να αποτελούν φτηνό εργατικό δυναμικό και για να διευκολυνθεί το ξεπούλημα της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας στην ύπαιθρο σε διάφορους «επενδυτές»- κοράκια; Μήπως στόχος είναι επίσης να μειωθεί ο αριθμός των μορφωμένων και πτυχιούχων πολιτών, για να μην έχουν τη δυνατότητα να διεκδικούν, για να μην υπάρχουν πολίτες με άποψη και κριτική συνείδηση, να υπάρχουν εύκολα ελεγχόμενοι, αναλφάβητοι, εξαρτημένοι κι εξαθλιωμένοι πολίτες;
Μόνη λύση ο αγώνας
Όποιος δεν μιλάει είναι καταδικασμένος να πεθάνει στη σιωπή. Όποιος αγωνίζεται, πετυχαίνει πράγματα. Στη Β/θμια Εκπ/ση, οι κινητοποιήσεις Επιτροπών Αγώνα κι εκπαιδευτικών μπλόκαραν τις συγχωνεύσεις στο Ν. Χανίων. Στην Α/θμια, στο Ροδοβάνι, η κινητοποίηση εκπαιδευτικών, κατοίκων και φορέων απέτρεψε τη συγχώνευση. Οι επιτροπές «Δεν πληρώνω» αναγκάζουν την κυβέρνηση να επαναδιαπραγματευτεί τις συμβάσεις με τους εργολάβους που εκμεταλλεύονται τα διόδια. Και παραδίπλα, στη γειτονιά μας, οι αραβικοί λαοί εξεγείρονται, κόντρα σε πανίσχυρους –όπως νόμιζαν- δικτάτορες κι αυταρχικά καθεστώτα. Ο κόσμος αλλάζει καθημερινά, με αγώνα!
Συγκέντρωση ενάντια στις συγχωνεύσεις την Πέμπτη 17-3-2011, Πλ। Αγοράς, 6 μ.μ.
Γιατί λέμε όχι στις συγχωνεύσεις
Οι συγχωνεύσεις των σχολείων δε γίνονται για παιδαγωγικούς λόγους, όπως επιχειρεί να προβάλει προπαγανδιστικά η κυβέρνηση. Γίνονται καθαρά για οικονομικούς λόγους, που θέτουν όμως ουσιαστικά επί τάπητος ουσιώδη ερωτήματα, όπως γιατί πληρώνουμε φόρους σε ένα κράτος, αν δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει στοιχειώδεις υπηρεσίες όπως είναι τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας; Δεν μπορεί να υπάρχουν λεφτά για ενίσχυση των τραπεζών, αλλά να μην υπάρχουν για στήριξη των σχολείων. Ακολουθούνται μάλιστα πρωτοφανείς μεθοδεύσεις, κάποιες συγχωνεύσις γίνονται ερήμην των άμεσα ενδιαφερόμενων (π.χ. κατάργηση σχολείου Καμισιανών) εν κρυπτώ, χωρίς την πολυδιαφημιζόμενη «διαβούλευση» με τους τοπικούς φορείς (μυστικοσυμβούλια ερήμην του Συλλόγου Δασκάλων)
Από πότε έγινε παιδαγωγικός κανόνας η αύξηση του αριθμού μαθητών σε ένα τμήμα; Μέχρι τώρα πάντως, άλλα μας έλεγαν τα Πανεπιστήμια κι η επιστήμη της Παιδαγωγικής, ότι όσο πιο λίγα είναι τα παιδιά σε ένα τμήμα, τόσο περισσότερο διευκολύνεται η μάθηση, καθώς ο δάσκαλος έχει περισσότερο χρόνο να αφιερώσει στο κάθε παιδί προσωπικά, βοηθώντας το στις ασκήσεις, εξηγώντας του κάτι που δεν κατάλαβε. Γι’ αυτό και τα φροντιστήρια διαφημίζουν τα ολιγομελή τμήματά τους. Την ίδια ώρα τα ολιγομελή τμήματα στο δημόσιο σχολείο προβάλλονται από την κυβερνητική προπαγάνδα ως «αντιπαιδαγωγικά»!
Το κάθε παιδί σε ένα μικρό τμήμα έχει την ευκαιρία να μιλήσει καθημερινά, κάθε ώρα του μαθήματος, εκφράζοντας τη γνώμη και τις απορίες του. Αντίθετα, όσο πιο μεγάλος είναι ο αριθμός μαθητών σε ένα τμήμα, τόσο λιγότερες είναι οι ευκαιρίες για κάθε μαθητή να ακουστεί στην τάξη του, να λυθούν οι απορίες του, να βοηθηθεί. Αυτό είναι και η κύρια πηγή της διάσπασης της προσοχής των μαθητών και του πολλαπλασιασμού των φαινομένων επιθετικότητας μεταξύ των μαθητών. Όσο λιγότερες είναι οι ευκαιρίες κάποιου να ακουστεί, να μοιραστεί και να λύσει τα προβλήματά του, τόσο μεγαλύτερη είναι η οργή που αισθάνεται, τόσο ψάχνει άλλους τρόπους να ακουστεί, κάνοντας φασαρία, προσπαθώντας να φανεί, έστω και με αρνητικό τρόπο. Αυτός είναι και ο λόγος που σχολικά συγκροτήματα τύπου Γκράβας στην Αθήνα που συγκεντρώνουν μεγάλους αριθμούς μαθητών, αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή, καθώς μετατρέπονται κυριολεκτικά σε ζούγκλα, με σοβαρά προβλήματα επιθετικότητας. Αποτελεί κοινοτοπία πλέον στον επιστημονικό κόσμο ότι η συγκέντρωση πολλών ανθρώπων σε μικρό χώρο, πολλαπλασιάζει την επιθετικότητά τους. Κι αυτό έχει σχέση τόσο με τις μικροσκοπικές αίθουσες διδασκαλίας όσο και με τις τσιμεντουπόλεις που φτιάχνουμε.
Γι’ αυτό και η συστέγαση 260 και πλέον μαθητών στο υπό συγχώνευση 3ο Δημοτικό (με κατάργηση ουσιαστικά του ιστορικού 4ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων) όχι μόνο δε λύνει κανένα πρόβλημα, αντίθετα δημιουργεί επιπλέον προβλήματα: Τα δυο σχολεία σήμερα έχουν ήδη 2 τμήματα (Στ’ τάξης) με 27 μαθητές το καθένα, κατά παράβαση της ισχύουσας υπουργικής απόφασης που ορίζει ανώτατο όριο μαθητών τους 25 σε ένα τμήμα. Η προβολή του νέου συγχωνευμένου σχολείου ως «προτύπου ολοήμερου», θα ενισχύσει τη ροή μαθητών προς το σχολείο αυτό, δημιουργώντας πληθωρικά τμήματα, τα οποία δεν υπάρχει η δυνατότητα να μοιραστούν, καθώς δεν υπάρχουν αίθουσες γι’ αυτό. Την ίδια στιγμή, το γειτονικό 7ο Δημοτικό σχολείο έχει μικρούς αριθμούς μαθητών σε κάθε τμήμα, διαθέτει αίθουσες, αλλά κινδυνεύει να κλείσει ή να μετατραπεί σε γκέτο μεταναστών. Η πραγματική λύση είναι η ανακατανομή των μαθητών σε όλα τα σχολεία της πόλης, ώστε να μην υπάρχουν σχολεία γκέτο, σχολεία που κινδυνεύουν να κλείσουν και σχολεία που έχουν πληθωρικό αριθμό μαθητών.
Τα πράγματα στην ύπαιθρο είναι παρόμοια, κατά κάποιον τρόπο. Το κλείσιμο του σχολείου ενός χωριού σημαίνει επιπλέον χρόνο μεταφοράς των μαθητών στο γειτονικό χωριό, χρόνο που αφαιρείται από τον ελεύθερο χρόνο των παιδιών. Σημαίνει ακόμα μεγαλύτερα τμήματα, οπότε λιγοστεύουν οι ευκαιρίες των μαθητών της υπαίθρου να ακουστούν στην τάξη τους, λιγοστεύει ο χρόνος που ο δάσκαλος ασχολείται με το κάθε παιδί προσωπικά. Σημαίνει ακόμη, ότι το κράτος, αντί να δίνει χρήματα για να κρατήσει το σχολείο του χωριού, θα τα δίνει πλέον στο ΚΤΕΛ για τις επιπλέον μεταφορές. Τους κινδύνους που μπορεί να κρύβει η καθημερινή μετακίνηση των μαθητών με λεωφορεία ή ταξί προφανώς δεν τους υπολογίζει κανείς.
Επιπλέον, κλείνοντας το σχολείο ενός χωριού, κλείνει ένα κέντρο πολιτισμού, ενώ ταυτόχρονα ωθεί τον πληθυσμό της υπαίθρου να μετακινηθεί κοντά στο χώρο όπου παρέχονται οι υπηρεσίες που έχει ανάγκη, τα σχολεία και τα κέντρα υγείας. Έτσι συρρικνώνεται και μαραζώνει η ύπαιθρος, έτσι εγκαταλείπονται τα χωριά μας και συγκεντρώνεται όλος ο πληθυσμός στις πόλεις. Ιδιαίτερα όμως τώρα, στη μεγάλη οικονομική κρίση, με την ανεργία να καλπάζει, με τις καθημερινές απολύσεις εργαζόμενων, με τις περικοπές μισθών και συντάξεων, με τις αυξήσεις τιμών παντού, η κυβέρνηση θα έπρεπε να προβάλλει εναλλακτικές λύσεις. Τα ολοένα αυξανόμενα περιθωριοποιημένα στρώματα πληθυσμού των πόλεων αρχίζουν πλέον να πεινάνε κυριολεκτικά, άστεγοι εμφανίζονται πια σε όλες τις πόλεις. Ένα δειλό ρεύμα επιστροφής σε μικρές πόλεις και χωριά έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του, είτε αξιοποιώντας οικογενειακές περιουσίες και σπίτια, είτε επιλέγοντας συνειδητά τη ζωή σε μικρή πόλη ή χωριό με ταυτόχρονη απασχόληση στη βιολογική γεωργία και τον οικοτουρισμό με μικρές μονάδες αναστηλωμένων σπιτιών. Αυτό το ρεύμα πρέπει να ενισχύσει η κυβέρνηση, ξαναζωντανεύοντας την ύπαιθρο, στηρίζοντας την παραγωγή και κατανάλωση τοπικών αγροτικών προϊόντων, την επισκευή παραδοσιακών σπιτιών και οικισμών ώστε να χρησιμοποιηθούν ως ξενώνες, ή να φιλοξενήσουν ανθρώπους που επιθυμούν να εγκαταλείψουν την Αθήνα και να απασχοληθούν στον αγροτικό τομέα, αντί να πεινάνε άνεργοι στην Αττική. Και το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει, ώστε να ξαναζωντανέψουν τα χωριά, είναι να κρατήσουμε και να ενισχύσουμε τα σχολεία και τα κέντρα υγείας, όπου αυτά υπάρχουν.
Για όλους αυτούς τους λόγους είμαστε κατά των συγχωνεύσεων των σχολείων। Το σχολείο είναι η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Το κλείσιμό του είναι η υποταγή στην «αδυσώπητη μοίρα», κι εμείς δεν είμαστε μοιραλάτρες, πιστεύουμε στους ανθρώπους που καθορίζουν οι ίδιοι το δικό τους μέλλον, ακριβώς όπως οι κάτοικοι των Καμισιανών κι όλων των άλλων περιοχών που αγωνίζονται να κρατήσουν το ζωντανό το σχολείο τους.
Από πότε έγινε παιδαγωγικός κανόνας η αύξηση του αριθμού μαθητών σε ένα τμήμα; Μέχρι τώρα πάντως, άλλα μας έλεγαν τα Πανεπιστήμια κι η επιστήμη της Παιδαγωγικής, ότι όσο πιο λίγα είναι τα παιδιά σε ένα τμήμα, τόσο περισσότερο διευκολύνεται η μάθηση, καθώς ο δάσκαλος έχει περισσότερο χρόνο να αφιερώσει στο κάθε παιδί προσωπικά, βοηθώντας το στις ασκήσεις, εξηγώντας του κάτι που δεν κατάλαβε. Γι’ αυτό και τα φροντιστήρια διαφημίζουν τα ολιγομελή τμήματά τους. Την ίδια ώρα τα ολιγομελή τμήματα στο δημόσιο σχολείο προβάλλονται από την κυβερνητική προπαγάνδα ως «αντιπαιδαγωγικά»!
Το κάθε παιδί σε ένα μικρό τμήμα έχει την ευκαιρία να μιλήσει καθημερινά, κάθε ώρα του μαθήματος, εκφράζοντας τη γνώμη και τις απορίες του. Αντίθετα, όσο πιο μεγάλος είναι ο αριθμός μαθητών σε ένα τμήμα, τόσο λιγότερες είναι οι ευκαιρίες για κάθε μαθητή να ακουστεί στην τάξη του, να λυθούν οι απορίες του, να βοηθηθεί. Αυτό είναι και η κύρια πηγή της διάσπασης της προσοχής των μαθητών και του πολλαπλασιασμού των φαινομένων επιθετικότητας μεταξύ των μαθητών. Όσο λιγότερες είναι οι ευκαιρίες κάποιου να ακουστεί, να μοιραστεί και να λύσει τα προβλήματά του, τόσο μεγαλύτερη είναι η οργή που αισθάνεται, τόσο ψάχνει άλλους τρόπους να ακουστεί, κάνοντας φασαρία, προσπαθώντας να φανεί, έστω και με αρνητικό τρόπο. Αυτός είναι και ο λόγος που σχολικά συγκροτήματα τύπου Γκράβας στην Αθήνα που συγκεντρώνουν μεγάλους αριθμούς μαθητών, αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή, καθώς μετατρέπονται κυριολεκτικά σε ζούγκλα, με σοβαρά προβλήματα επιθετικότητας. Αποτελεί κοινοτοπία πλέον στον επιστημονικό κόσμο ότι η συγκέντρωση πολλών ανθρώπων σε μικρό χώρο, πολλαπλασιάζει την επιθετικότητά τους. Κι αυτό έχει σχέση τόσο με τις μικροσκοπικές αίθουσες διδασκαλίας όσο και με τις τσιμεντουπόλεις που φτιάχνουμε.
Γι’ αυτό και η συστέγαση 260 και πλέον μαθητών στο υπό συγχώνευση 3ο Δημοτικό (με κατάργηση ουσιαστικά του ιστορικού 4ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων) όχι μόνο δε λύνει κανένα πρόβλημα, αντίθετα δημιουργεί επιπλέον προβλήματα: Τα δυο σχολεία σήμερα έχουν ήδη 2 τμήματα (Στ’ τάξης) με 27 μαθητές το καθένα, κατά παράβαση της ισχύουσας υπουργικής απόφασης που ορίζει ανώτατο όριο μαθητών τους 25 σε ένα τμήμα. Η προβολή του νέου συγχωνευμένου σχολείου ως «προτύπου ολοήμερου», θα ενισχύσει τη ροή μαθητών προς το σχολείο αυτό, δημιουργώντας πληθωρικά τμήματα, τα οποία δεν υπάρχει η δυνατότητα να μοιραστούν, καθώς δεν υπάρχουν αίθουσες γι’ αυτό. Την ίδια στιγμή, το γειτονικό 7ο Δημοτικό σχολείο έχει μικρούς αριθμούς μαθητών σε κάθε τμήμα, διαθέτει αίθουσες, αλλά κινδυνεύει να κλείσει ή να μετατραπεί σε γκέτο μεταναστών. Η πραγματική λύση είναι η ανακατανομή των μαθητών σε όλα τα σχολεία της πόλης, ώστε να μην υπάρχουν σχολεία γκέτο, σχολεία που κινδυνεύουν να κλείσουν και σχολεία που έχουν πληθωρικό αριθμό μαθητών.
Τα πράγματα στην ύπαιθρο είναι παρόμοια, κατά κάποιον τρόπο. Το κλείσιμο του σχολείου ενός χωριού σημαίνει επιπλέον χρόνο μεταφοράς των μαθητών στο γειτονικό χωριό, χρόνο που αφαιρείται από τον ελεύθερο χρόνο των παιδιών. Σημαίνει ακόμα μεγαλύτερα τμήματα, οπότε λιγοστεύουν οι ευκαιρίες των μαθητών της υπαίθρου να ακουστούν στην τάξη τους, λιγοστεύει ο χρόνος που ο δάσκαλος ασχολείται με το κάθε παιδί προσωπικά. Σημαίνει ακόμη, ότι το κράτος, αντί να δίνει χρήματα για να κρατήσει το σχολείο του χωριού, θα τα δίνει πλέον στο ΚΤΕΛ για τις επιπλέον μεταφορές. Τους κινδύνους που μπορεί να κρύβει η καθημερινή μετακίνηση των μαθητών με λεωφορεία ή ταξί προφανώς δεν τους υπολογίζει κανείς.
Επιπλέον, κλείνοντας το σχολείο ενός χωριού, κλείνει ένα κέντρο πολιτισμού, ενώ ταυτόχρονα ωθεί τον πληθυσμό της υπαίθρου να μετακινηθεί κοντά στο χώρο όπου παρέχονται οι υπηρεσίες που έχει ανάγκη, τα σχολεία και τα κέντρα υγείας. Έτσι συρρικνώνεται και μαραζώνει η ύπαιθρος, έτσι εγκαταλείπονται τα χωριά μας και συγκεντρώνεται όλος ο πληθυσμός στις πόλεις. Ιδιαίτερα όμως τώρα, στη μεγάλη οικονομική κρίση, με την ανεργία να καλπάζει, με τις καθημερινές απολύσεις εργαζόμενων, με τις περικοπές μισθών και συντάξεων, με τις αυξήσεις τιμών παντού, η κυβέρνηση θα έπρεπε να προβάλλει εναλλακτικές λύσεις. Τα ολοένα αυξανόμενα περιθωριοποιημένα στρώματα πληθυσμού των πόλεων αρχίζουν πλέον να πεινάνε κυριολεκτικά, άστεγοι εμφανίζονται πια σε όλες τις πόλεις. Ένα δειλό ρεύμα επιστροφής σε μικρές πόλεις και χωριά έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του, είτε αξιοποιώντας οικογενειακές περιουσίες και σπίτια, είτε επιλέγοντας συνειδητά τη ζωή σε μικρή πόλη ή χωριό με ταυτόχρονη απασχόληση στη βιολογική γεωργία και τον οικοτουρισμό με μικρές μονάδες αναστηλωμένων σπιτιών. Αυτό το ρεύμα πρέπει να ενισχύσει η κυβέρνηση, ξαναζωντανεύοντας την ύπαιθρο, στηρίζοντας την παραγωγή και κατανάλωση τοπικών αγροτικών προϊόντων, την επισκευή παραδοσιακών σπιτιών και οικισμών ώστε να χρησιμοποιηθούν ως ξενώνες, ή να φιλοξενήσουν ανθρώπους που επιθυμούν να εγκαταλείψουν την Αθήνα και να απασχοληθούν στον αγροτικό τομέα, αντί να πεινάνε άνεργοι στην Αττική. Και το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει, ώστε να ξαναζωντανέψουν τα χωριά, είναι να κρατήσουμε και να ενισχύσουμε τα σχολεία και τα κέντρα υγείας, όπου αυτά υπάρχουν.
Για όλους αυτούς τους λόγους είμαστε κατά των συγχωνεύσεων των σχολείων। Το σχολείο είναι η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Το κλείσιμό του είναι η υποταγή στην «αδυσώπητη μοίρα», κι εμείς δεν είμαστε μοιραλάτρες, πιστεύουμε στους ανθρώπους που καθορίζουν οι ίδιοι το δικό τους μέλλον, ακριβώς όπως οι κάτοικοι των Καμισιανών κι όλων των άλλων περιοχών που αγωνίζονται να κρατήσουν το ζωντανό το σχολείο τους.
Φώτης Ποντικάκης
Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ν. Χανίων
Εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο της Ενωτικής Αγωνιστικής Κίνησης (ΕΑΚ)
Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ν. Χανίων
Εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο της Ενωτικής Αγωνιστικής Κίνησης (ΕΑΚ)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)